De tijd vliegt als je je amuseert

Dag 73: 15 april 2019

Een nieuwe week in de Cromati Combined School. Onze stage vliegt voorbij, want het is al onze voorlaatste week als leerkracht hier in Zuid-Afrika. Zoals gewoonlijk starten onze ochtends met het zingen en het gebed op de school. Luidkeels vliegen hun Siswatische woorden door de lerarenkamer om God te danken voor het leven op aarde en de kans die ze krijgen om te eten. Daarna volgde er terug een toespraak met de leerlingen. De studenten voeren het gebed uit en luisteren naar de opmerkingen van de leraren en de directeur.

Om 7.15u ringt de bel altijd, maar met het maandagritueel loopt dit altijd uit. De les startte om 7.25u, al tien minuten verloren van de les dus. Gelukkig maar tien minuten. De leerkracht wiskunde stelde de vraag of ze zelf eerst een stukje les mocht geven, tot plots terug enkele leraren binnenstormden in de klas om grade 8 terug op hun oren te geven. Deze keer werd het vooral in het Siswati gedaan, omdat de leerlingen pas dan echt weten wat er nu precies wordt bedoeld. ‘It’s your turn, mom!’. Daarna kon ik mijn les starten. Na een halfuur te verliezen in de les dus. Flexibel zijn, het is een vak. (ICOM 2.2, A8) Hierin ben ik de afgelopen maanden specialist geworden. De les wiskunde was een revision. Opnieuw dacht ik: ‘alles zal wel snel verlopen’, helaas! Opnieuw wisten heel wat leerlingen niet waarover het ging. Op verschillende manieren en met handen en voeten werd de les opnieuw aangehaald. Met de hoop dat ze het wel zouden begrijpen. (BASCO 2,3 en 4)

Daarna volgde graad 9. Life Orientation. De leerlingen van graad 9 hebben zoveel respect voor jou als leerkracht. Elke keer opnieuw is het een plezier om voor hen in de klas te staan. De uren bij hen vliegen daardoor enorm snel voorbij. Omdat de lessen zo snel gingen en de leerlingen zo hun best deden, was er terug wat tijd over om Engels-Nederlands-Siswati te leren. (ICOM 1.1, 1.2,1.3, 1.4) De leerlingen mochten een woord of zin zeggen in het Engels, ik vertaalde het naar het Nederlands en zij leerden mij de vertaling in het Siswati. Tegenwoordig kan ik mijn lessen dus starten met ‘Sawbona, Siyabonga…’. Net zoals het voor hen grappig is om mij Siswati te horen spreken, moet ik toegeven dat het ook wel grappig is om hen in het Nederlands te horen praten.

Mijn laatste lesuur was graad 7, opnieuw met Life Orientation. Met hen ging ik terug naar buiten. De leerlingen moesten de voet-oog coördinatie onder controle krijgen. Voetbal is dus het ideale spel hiervoor. De jongens van de klas waren meteen in de zevende hemel. In de middag gingen Emily, Marie en ik op de sportvelden van de Komatipoort Akademie gaan sporten. Ja hoor, dat braaien zorgt wel voor een extra geschenk op de weegschaal.

Dag 74: 16 april 2019

Mijn les ’s morgens werd door de leerkracht afgeschaft. De leraar stond erop zelf les te geven. Ik had het hier moeilijk mee, want hoe kan een leraar mij nu evalueren van mij zo kort bezig te zien? Ik had alles samen nog maar 1 uur en 20 minuten les gegeven in wiskunde. Het laatste lesuur had ik normaal gezien Life Orientation, maar ook deze les ging mijn leerkracht zelf geven. (A8, ICOM 2.2) Daardoor besloten we om met diegene die klaar waren al richting Nelspruit te vertrekken. Daar gingen we naar de I’llanga mall. De mooiste mall die ik ooit al gezien heb. Met dit bezoek kochten we al het nodige materiaal aan die de school nodig heeft om de lessen Life Skills en Life Orientation actiever te maken. (ICOM 4.2, 4.6) De school beschikte alleen maar over drie zachte ballen. Dit maakte de physical education een stuk moeilijker. Met het geld die ik van mijn gemeente Ingelmunster kreeg, zorgde ik ervoor dat de leerlingen op de school extra’s krijgen. De lessen Life Orientation zullen voortaan een stuk beter verlopen en heel wat actiever zijn voor de leerlingen. De studenten kunnen voortaan gebruik maken van meer dan 12 ballen, fluitjes, frisbees, pompen, hoelahoops… Bedankt gemeente Ingelmunster om deze sloppenwijk in Orlando te helpen en het leven voor hen een stuk eenvoudiger te maken tijdens de lessen.

Dankzij de provincie West-Vlaanderen kon ik deze droom in vervulling laten gaan. Dankzij hen ben ik hier aanwezig in Zuid-Afrika. Dus, ook nogmaals een dank u wel aan hen.

Om onze dag in Nelspruit af te sluiten, vierden we de verjaardag van Arancha die 22 jaar werd. We gingen met de volledige groep trampoline springen en voelden we ons weer enkele jaren jonger door de mousse bak. Als afsluiter gingen we samen uit eten.

Dag 75: 17 april 2019

’s Morgens is er altijd een speech van de leraar. Deze keer vroeg ik ook de aandacht. (ICOM 3.4 , BASCO 7) Ik maakte van de gelegenheid gebruik om al het materiaal te tonen die we gekocht hadden. De leraren en de directeur waren zo blij met deze nieuwe aanwinst op de school. “God dankt je voor al je moeite. Je deed een fantastische job voor ons”, zei de directeur.

Mijn eerste les deze ochtend was S.S. Dit is geschiedenis en aardrijkskunde in één vak. De les ging over goud en goudmijnen. Toen Seppe en ik de vraag stelden wie onder hen veel goud wilde, waren de meningen verdeeld. Het meest bijgebleven antwoord was die van een jongen uit de klas. “Mevrouw, waarom zou ik nu veel goud willen? Ik heb misschien niet veel, maar ik heb alles wat ik wil. Jullie hebben meer, maar daardoor is niet iedereen gelukkiger. Ik zou mijn leven veel beter kunnen maken, maar ik ben gelukkig met wat ik nu heb. En trouwens, als ik veel goud zou hebben, dan zouden ze mij toch willen vermoorden hier in Orlando”. Dit was voor mij moeilijk om aan te horen. Moeilijk, want je denkt dat iedereen in Orlando anders wil leven. Dat ze niet gelukkig zijn met wat ze hebben en dat ze opkijken naar wat sommige andere hebben. Ik kon hier dan ook moeilijk op antwoorden. Het enige wat ik hierop kon zeggen, was: “Ik ben blij dat je dit durft te uiten naar ons toe, want wij als westerlingen zien sommige zaken anders dan jullie het zien.”

Daarna volgde twee uur Life Orientation. Met grade 7 startte ik een moeilijk onderwerp. De woorden pesten en misbruiken stond in grote letters op het bord geschreven. Elke keer opnieuw is het belangrijk om in grade 7 het onderwerp te noteren. Leerlingen hebben dit nodig om er iedere keer op terug te keren. Om de les te starten toonde ik al het materiaal dat we aangekocht hadden voor de school. De studenten waren mijn gemeente zo dankbaar voor wat voor hen deden. Ook dit toonde ik allemaal in grade 8. En ook zij waren mij eeuwig dankbaar voor het nuttige materiaal die ik aangekocht heb met het geld van de gemeente.

Dag 76: 18 april 2019

De laatste dag voor het weekend. Ik zou normaal gezien het derde, vierde en vijfde lesuur les moeten gven. ’s Morgens in de dagelijkse vergadering vertelde de directeur ons dat het die dag vrijdag was, maar toch ook niet. Wat hij hier precies mee bedoelde, wisten we niet onmiddellijk. Toen we het nadien aan hem vroegen, wilde hij hiermee zeggen dat de lessen 50 minuten duren in de plaats van 60. Alleen lesuur één en twee zouden doorgaan, want daarna mocht iedereen het paasweekend ingaan. Conclusie, opnieuw geen les geven dus. ‘Wees zo flexibel mogelijk’ is een gouden raad die ik hier echt wel geleerd heb. (A8, ICOM 2.2 en 4.4) Omdat ik niets te doen had op de school en aangezien er geen internettoegang is om te werken aan mijn bachelorproef, speelde ik met de zoon van de leerkracht George. Nu en dan is het mogelijk om je kind mee te brengen naar school. Ik speelde voetbal, ging wandelen, speelde hij de grootste kunstenaar op het bord, leerde ik hem kleuren, …

In de break die de leerlingen nog kregen, werkten we terug aan ons project ‘Bewegen op school’. Sommigen nemen dit hier wel heel uitgebreid op. De leerlingen probeerden ons te kietelen, althans dat probeerden ze toch. Het kietelen was meer krabben tot je enorm veel pijn hebt. De meest gekende dans hier is de ‘chocolate’, dus dansten we deze dans opnieuw met hen. We leerden dit in het begin van onze stage aan in de scholen.

In de middag namen we wat rust om daarna te braaien bij een oud-leerkracht van de Komatipoort Akademie. (ICOM 3.1) Elke vrijdag verzorgde hij de braai op de school. De BAKO groep kocht het vlees, de BALO groep de groenten en de BASO groep de pasta en aardappelen om op Italiaanse wijze te bereiden. De prijs deelden we door de groep. Het was een fantastische avond. Zo’n gastvrijheid hier in Zuid-Afrika Zoiets zal ik zo hard missen in België.

Dag 77: 19 april 2019

Good Friday everyone! Net zoals in België was het voor ons ook goede vrijdag. Omdat het bijna ons laatste weekend is, gingen we terug op uitstap. We gingen met de groep naar Kaapsehoop. Dit is een stadje waar we al eerder geweest zijn om te paardrijden. Deze keer deden we het te voet en gingen we wat wandelen in bergachtig gebied. Na onze wandeling gingen we een ijsje eten, om dan nadien te zwemmen in een waterval. Althans, daar hadden we op gehoopt. Je ziet dus, plannen in Zuid-Afrika doe je beter niet heel uitgebreid want er verandert zoveel. Hoe het komt dat we niet meer zijn gaan zwemmen? Wel, toen we enkele rotsen naar beneden moesten gaan wandelen, waarschuwde er ons een vrouw om het heel voorzichtig te doen. Wat later zagen we een groep met acht mensen een vrouw dragen naar boven. Die was uitgegleden en is met haar gezicht op een rots terechtgekomen. Wat later hoorden we nog iemand roepen die net gevallen was. Omdat dit hele verhaal ons niet meer zo’n veilig gevoel gaf, besloten we om met de groep terug huiswaarts te keren. We hadden eerst nog de ambulance gebeld om de vrouw naar het ziekenhuis te brengen. Onze dag eindigde dus heel apart.

Dag 78: 20 april 2019

Onze voorlaatste zaterdag hier in Zuid-Afrika. Wat vliegt die tijd toch zo snel! Het was net alsof we twee weken geleden nog maar het vliegtuig afgestapt waren. Vandaag gingen we richting Graskop. Hier zijn we ook al eerder geweest, maar een deel van de groep wou ‘The Big Swing’ doen. Die was niet open toen we daar waren, dus moesten we nu de kans wagen. Ik heb mij hier niet aan gewaagd, want het leek niet echt iets voor mij te zijn. Ik was dus filmer van dienst. Respect voor mijn medestudenten hier in Zuid-Afrika die de sprong wel gemaakt hebben.

Dag 79: 21 april 2019

Joehoe Pasen! Ik besloot samen met Emily en Casey van mijn groep om een volledige dag voor school te werken. Dit hebben we echt eens nodig want het einde van onze Zuid-Afrikaanse stage staat voor de deur. Maar het leven in België begint dan terug. We werkten samen aan onze bachelorproef en ik werkte ook nog aan mijn totaalproject. Van 8.30u tot 18.00u werkten we hard om onze doelstellingen te behalen.

Dag 80: 22 april 2019

Family Day of paasmaandag. Vandaag was Casey van onze groep 20 geworden. Omdat Casey van schaatsen houdt, zijn we terug richting de Mall gereden. Daar hebben we ’s middags met de volledige groep gegeten om daarna te gaan schaatsen. Om onze allerlaatste keer in de mall te ervaren, zijn we met een deel nog gaan shoppen. Koopjes waren het want hier zijn het namelijk nog zomersolden aangezien de herfst voor de deur staat. Schoenen die in België momenteel aan 90 euro staan, zijn de mijne voor maar 50 euro. Fantastisch toch? Nog een zomerse pyjama erbovenop en de zomer in België kan al beginnen. Voor de verandering hadden we 's avonds terug geen elektriciteit. Dat werd dus eten bij kaarslicht.

Dag 81: 23 april 2019

Welcome back in the school. Na vier dagen verlof gingen we vandaag terug naar school. Een les wiskunde en les L.O. stond op het programma.

In wiskunde ging het over de hoeken meten en tekenen. Leerstof 5de leerjaar in België, is leerstof 1ste middelbaar in Zuid-Afrika. Aangezien deze les in grade 8 was (2de middelbaar voor ons), leek het ons logisch dat het gekende leerstof was. Casey en ik gaven deze les samen en we wisten door voorgaande lessen dat het voor hen terug moeilijk zou zijn. Met handen en voeten legden we het uit. (BASCO 2 en 3) Maar dan pasten we nogmaals de echte differentiatie toe in de klas. Het voordeel van twee leerkrachten in de klas te hebben. (A2) Casey liep rond en hielp waar nodig. Ik heb alle leerlingen die het moeilijk hebben met deze leerstof samengeroepen om alles stap voor stap op een gemakkelijke manier uit te leggen. Als leerkracht heb je vaak geduld nodig, heel veel geduld. Tijdens het differentiëren heb ik alles nogmaals 20 keer moeten uitleggen alvorens iedereen het echt snapte. Het is een kwestie van een doel te hebben. Mijn doel is in deze les ook echt bereikt. De leerlingen die het moeilijk hadden, stapten de deur uit met de kennis van het meten van een driehoek. In deze klas zit één albino leerling met heel wat oogproblemen. De leerkrachten hier op school zijn al enkele keren heel erg kwaad geweest op hem omdat hij de leerstof niet begrijpt en altijd het laagste scoort. De leerkracht wiskunde wilde dat hij nableef, omdat hij alweer de laagste punten had voor de toets. Ik reageerde hier onmiddellijk op met de woorden: “Niet moeilijk dat hij niet alles kan maken, zie je niet hoeveel moeite hij heeft om een A4 formaat te lezen?”. De leerkracht schrok en vroeg mij wat ik bedoelde. Ik legde haar uit dat ze een veel groter lettertype moeten gebruiken voor de leerling of dat ze een A3 formaat moeten voorzien. Na dit gesprek ging ik samen zitten met de directeur en de mensen van het secretariaat om dit te regelen voor de leerling. De leerkrachten gaven mij groen licht en zeiden dat ze dit in de toekomst ook gaan volgen. Nu hopen dat ze dit doen. Tijdens mijn lessen hou ik hier extra rekening mee, door groot op het bord te schrijven. Hij zit vooraan in de klas, maar een leerling met zware oogproblemen die al een bril draagt, moet de kans krijgen om te zien wat op het bord staat.

Na de lessen gingen we met de leerkrachten van de school uit eten bij de golfclub. We hadden een buffet voorzien. De mensen van het restaurant kwamen ons halen om aan te schuiven aan het buffet. Enkele studenten gingen als eerst en vulden een bord. Een gewoon standaard bord zoals bij ons thuis. We gingen gaan zitten en zagen enkele andere van de school terugkomen. We schrokken enorm van de hoeveelheid die ze mee hadden. Twee borden overvol gestapeld met eten. Emily en ik keken naar elkaar en konden alleen maar denken: “Hoe respectloos is dit?”. Mensen waren tijdens het buffet gewoon al van de buffettafel aan het eten alvorens ze hun bord vulden. Dit is hier normaal. De cultuur hier in Zuid-Afrika ziet er zo uit. Eens we terug thuis waren, werkten we terug voor school. Emily, Nathalie en ik maakten nog een avondwandeling om de dag af te sluiten.

Dag 82: 24 april 2019

Vandaag was voor ons een gewone lesdag. De lessen verliepen heel vlot en zoals gepland. Althans dat dachten we toch. De leerkracht S.S. kwam naar Seppe en mij en vertelde ons dat er vandaag een persoon van het ministerie kwam om hem te komen observeren. Daar ging onze les weer. Niet getreurd dachten we. Gewoon op naar onze volgende lessen. Gelukkig, want deze gingen wel door.

In de les de les Life Orientation had ik de leerlingen voorbereid op een toets. De dag voordien had ik enkele keren de definitie van een organisatie herhaald. De leerlingen waren ervan overtuigd dat ze deze zeker kenden. Ik zei hen dus dat ze vandaag een toets zouden hebben. Zo gezegd, zo gedaan! Een toets op twee punten voor de leerlingen met enkel de vraag ‘Wat is een organisatie?’. De leerlingen waren na 10 minuten klaar, want hier is alles op Afrikaanse tijd. Ik gaf hen een opdracht en corrigeerde hem meteen. Twee leerlingen van de 36 leerlingen hadden de vraag juist. Toen ik hen vroeg wie kent de definitie niet, stak er niemand zijn hand in de lucht. Ik vertelde hen dat meer dan de helft van de klas zijn vinger nu in de lucht zou moeten steken. Met veel aarzelen deden ze dit. Ik vroeg hen waarom ze zo aarzelden. Het was niet omdat ik blank ben. Ik vroeg hen of ze bang waren, waarop 10 leerlingen onmiddellijk zeiden ‘tuurlijk mevrouw!’. We zijn bang dat je ons gaat slaan net zoals onze andere leraren. Ik schrok enorm van deze reactie. (ICOM 4.8, 3.3) Deze had ik niet zien aankomen. Ik stelde de leerlingen meteen gerust dat ik dit nooit zou doen. Ik wil alleen dat de leerlingen eerlijk zijn en vertellen als ze het niet begrijpen. De leerlingen beloofden mij hier onmiddellijk bij om dit te doen de laatste twee dagen van mijn stage.

In de namiddag werkten we terug voor school, want nog maar twee dagen lesgeven in de school en onze stage zit er volledig op.

Dag 83: 25 april 2019

Een bezoek aan ‘The Univarsity of Mpumalanga’ mocht niet aan ons avontuur ontbreken. ’s Morgens vertrokken we met Bert en Nancy, onze twee begeleiders van B.E.A.D. vzw, richting Nelspruit om naar de universiteit te gaan. Daar kregen we een kleine rondleiding en uitleg over de integratie van muziek in de lessen. Ook de geschiedenis van Zuid-Afrika kwam aan bod. Tijdens de muziekles maakten we een ritmisch potje en drumsticks. Je kunt zoveel doen met zo weinig. Zalig om hier echt meer over bij te leren.

Dag 84: 26 april 2019

Terug op de school! Op vrijdag moet ik altijd maar één lesuur geven. Bert en Nancy kwamen een kijkje nemen in onze les. Deze keer ging de les over het klimaat en het weer. Toen we de leerlingen vroegen welk weer het vandaag is, dan was hun reactie ‘koud’. Het was die dag 30 graden, maar voor hen voelt dit dus al als koud aan als je weet dat het hier soms 45 graden kan zijn. Voor ons was het enorm warm, alhoewel we al warmer gewoon zijn. Na mijn les speelde ik terug met het kindje van de leerkracht op school. Ik had voor hem nog een klein geschenk. De leerkracht vertelde mij dat hij geen eigen bal had en altijd een neemt van andere kindjes die in hetzelfde complex wonen. Ik besloot om een bal te kopen voor hem. Het geluk was hem te boven, zijn eerste eigen bal! George vroeg me enkele foto’s te nemen met hem en zijn zoon en de bal. Deze foto’s krijg ik nog, want hé het is Zuid-Afrika hé.

Dag 85: 27 april

Onze allerlaatste zaterdag in Zuid-Afrika. Vandaag ging een deel van de groep gaan raften en ging het andere deel naar het Krugerpark. Aangezien we donderdag terug op het vliegtuig stappen, moeten we er nu wel nog van genieten. We gingen eerst enkele souvenirtjes kopen in het winkeltje. Souvenirs die ons echt laten terugdenken aan Zuid-Afrika en aan het Krugerpark. We hebben er al veel, maar je hebt er nooit echt te veel.

’s Avonds gingen we met de groep naar het voetbal kijken. Toen ik dit vertelde aan mijn vriend, vroeg hij of alles wel oké was met mij. Ja hoor, alles was prima. Gewoon de voetbal in Zuid-Afrika eens bekijken. De enige blanken tussen een kleine groep Afrikanen. We hadden veel, heel veel bekijks. Enkele keren stond de camera op ons hoofd gericht en werden we dus even zichtbaar op de lokale televisie hier. De match was niet zo spectaculair. Het eindigde met 1-1. Het stadion daarentegen was heel indrukwekkend. Het was één van de stadions die ze gebouwd hadden voor het WK in 2010. De cultuur heb ik hier wel enorm opgesnoven.

Dag 86: 28 april 2019

Mijn laatste zondag in Zuid-Afrika bracht ik ’s morgens door in de kerk. Ik en de kerk is normaal de meest slechte combinatie die je maar kan vinden. Maar, ik wist dat ze hier zeer gelovig waren en ik wilde het verschil echt leren kennen. Te beginnen bij het gebouw. Die ziet er helemaal niet uit als een kerk. Het enige dat mij met een kerk laat linken, is het kruis vooraan in de kerk. Ik had samen met enkele studenten afgesproken en met Zarné. Zarné is een Afrikaans meisje die ik heb leren kennen en die voor mij echt een vriendin geworden is.

Een persoon begon te spreken voor de kerk. Nadien begon de muziek te spelen. Iedereen in de kerk ging staan, danste en maakte gebaren richting God. We keken allemaal naar elkaar en dachten dat we in een ochtenddisco zaten. Zo leuk! Zoveel plezier! Zoveel verbintenis! Ik had toen maar één woord: ‘WAAAAAUW’. De pastoor verwelkomde ons en gaf iedereen in de kerk een stevige handdruk en noemde iedereen individueel van harte welkom. Het voelde aan alsof iedereen zich met elkaar amuseerde en dat we ons samen één voelden. Daarna moesten we onze ogen sluiten en bidden tot God. Ook dit gebeurde op muziek. Weliswaar heel trage muziek. De pastoor vertelde ondertussen vele woorden, woorden van geloof, van doorzetting en motivatie. Daarna verzamelden we met enkelen vooraan. Druk elkaar de schouder als je verbintenis wil voelen. In België vind ik het vreemd om handen te moeten geven om verbintenis te voelen. Ik vind het nogal raar om een vreemde vast te nemen. Maar hier heb ik dit gevoel helemaal niet! Zonder enige twijfel nam ik “vreemde” mensen hun schouder vast.

Opnieuw riep de priester heel gepassioneerd en met veel intonatie en gevoel de woorden uit tot God. God die in je leeft en voor je leeft. Individueel kwam hij woorden tegen je spreken over kracht, gevoelens en geloof. Deze woorden zetten me echt aan tot huilen. Het feit dat je mij kan laten huilen in een kerk, is echt omdat er een gevoelige snaar geraakt is. Je gaat met wildvreemden praten, je krijgt van wildvreemden motivatie… ik knuffelde zelf met mensen die ik nog nooit in mijn leven gezien had. Ik geloof echt dat mensen hier willen geloven in God en dat ze zich ook echt één voelen met Hem. Na het bezoek aan deze kerk heb ik mezelf ook anders leren kennen. Moesten wij in België op die manier omgaan met God en het op deze manier echt overbrengen, dan zou ik elke week in de kerk aanwezig zijn. Want, dit is plezier maken in je geloof. In de namiddag werkte ik terug voor school, want maandag 29 april is mijn allerlaatste dag hier als leerkracht in het zuiden.