Wat een zalige vrienden, wat een zalige reis!!

Dag 45: 18/03/2019

Onze reis in Sint-Lucia zat erop. ’s Morgens vroeg vertrokken we richting Durban. Op voorhand had ik al gehoord dat deze stad wel wat gevaarlijk kan zijn. Vooral als je een auto hebt met een Cape Town nummerplaat. Ja hoor, zo’n nummerplaat was die van ons. We kwamen redelijk laat aan die dag, waardoor we dus niet veel meer konden bezoeken. We deden nog een wandeling naar de zee, wandelden op de dijk, gingen terug naar huis om te douchen en vertrokken naar een restaurant. Niet wetende welk restaurant, maar we gingen er naar toe. Op Tripadvisor hadden we gelezen dat het één van de beste restaurants was in Durban. Aangezien onze eerste indruk van Durban pover was, hadden we een allemaal een shortje aan of een playsuit, zoals je op vakantie draagt. Toen we in het restaurant aankwamen, hadden we hier onmiddellijk spijt van. Zo’n sjiek ding! Al een geluk dat ze ons binnen gelaten hadden. We waren met acht en kregen onmiddellijk een tafel afgezonderd gekregen tussen enorm mooie muren. Het leek wel alsof we VIP waren. Die avond at ik voor de eerste keer eend. Sofie had mij hiervan overtuigd. Want, ik wilde geen vlees eten. Mijn keuze voor dit stuk vlees was voornamelijk, omdat het eens met puree aardappelen was. In ons huisje hebben we geen pureestamper en in Zuid-Afrika eten ze meer frietjes (slap chips), dan wij doen in België. Om af te sluiten at ik nog een panna cotta. Lang geleden dat ik nog zo’n lekkere panna cotta gegeten heb! Hij was baie baie baie lekker! We besloten hierna onmiddellijk onder de wol te kruipen.

Dag 46: 19/03/2019

Onze tweede dag in Durban. Die dag gingen we op bezoek naar het waterpretpark Ushaka Marine World. Wat een fantastische belevenis zou dat zijn. Ikzelf was in Spanje en Italië al in enkele waterpretparken geweest, dus ik was dit al wat gewoon. Na samen met enkele van de groep de bikiniwinkels te bezoeken, vonden we ook de weg naar de ingang. Afrika zou Afrika niet zijn als er geen load shedding was. Om 12 uur stipt gingen de lichten uit, stopte het water met stromen, was niet alles van eten nog beschikbaar en konden we alleen nog maar zonnen en wachten. Om eerlijk te zijn, load shedding is hier echt het enige ding dat altijd op tijd is. Om 14 uur beloofden ze dat de elektriciteit het terug zou doen. Daarom besloten we om het aquarium te bezoeken, op de hoop daar iets te kunnen opvangen. Sommige vissen waren zichtbaar, andere moesten ook ondervinden aan de elektriciteitspanne. Om 14.30u ging de elektriciteit terug aan. Inderdaad, een halfuur later dan voorzien. Maar, ondertussen is dit al normaal voor ons en verschieten we er dus niet meer van. We bezochten nog de dolfijnen- en zeeleeuwenshow. Daarmee sloten we onze dag af in het waterpretpark. Deze keer hadden we deftige kledij aangetrokken om terug in hetzelfde restaurant samen te gaan eten.

Dag 47: 20/03/2019

’s Morgens vroeg vertrokken we richting Mhatata. Onze eerste gedachte was: ‘OMG, waar zullen wij nu terecht komen.’ Na een rit van 6 uren kwamen we aan. We hebben letterlijk door het arme, arme, arme Afrika gereden. Mijn hart deed zo’n pijn om al deze armoede te zien. Het enige waar wij toen over nadachten, was voornamelijk waar gaan wij vandaag terechtkomen. Dit was voor ons gewoon een tussenstop, omdat het te ver en te lang was om in één richting door te rijden naar Port Elizabeth. Na een stukje verder te rijden in het toch wel kleine Mhatata, kwamen we aan op ons verblijf. Ons huisje was mooi, zeer mooi. Zo mooi dat we dachten dat er ook rijkeren waren in Mhatata. We gingen naar de spar om ons ontbijt te vinden. Daar hadden we toch één bolletje wifi, waar we vlug onze ouders lieten weten dat we er waren. Daar zochten we ook vlug iets op om te gaan eten. Helaas, geen degelijk iets. Dus werd het de delicatesse van de Mc Donalds. Terug aangekomen in ons huisje, kropen we vlug onder de wol om ’s morgens zo vlug mogelijk naar onze nieuwe bestemming te gaan.

Dag 48: 21/03/2019

Onze ochtend startte opnieuw vroeg, want om 8.00 uur wilden we ten laatste vertrekken richting Port Elizabeth. Na een auto rit van 6 uren kwamen we aan. Wat een bestemming! Onze mond viel letterlijk open. Ten eerste van ons hotel, ten tweede van de omgeving en ten derde van de enorme koude. Lang geleden dat ik nog zo koud had. Het liet mij echt onmiddellijk terug denken aan België. We wilden de zee hier echt zien. Waar we waren, hadden we niet echt een idee van. We deden het gewoon op gevoel. Om eerlijk te zijn, zo loopt het hier wel veel vaker. Maar hé, het is fijn om soms onwetend te zijn. De zee stond immens geweldig. Zo geweldig dat we in koor zeiden: ‘Als je hier in valt, dan ben je waarschijnlijk op slag dood!’. Een stukje verder zagen we een klein wandelpadje naar enkele rotsen en dit leek ons veilig, dus besloten we tot daar te wandelen. Hoe dichter we kwamen, hoe groter de stank. Wat zeg ik? Het was zelf niet te doen van de stank. Al snel kwam duidelijk waarom. We zagen een dode walvis of potvis. Het enige wat we nog zagen, was het skelet en hier en daar enkele stukjes vlees. Een paar meter verder zagen we het hoofd/schedel van de vis. Seppe verzamelde gedurende de afgelopen dagen stenen voor de leerkracht aardrijkskunde op de Akademie. Is een rib ook goed?, zei Seppe. Zo gezegd zo gedaan, de rib ging mee richting alle onze andere bestemmingen. Deze heeft wel een badje gekregen om een stukje van de geur weg te proberen krijgen. ’s Avonds hadden Arancha, Emily, Casey en ik ongelofelijk veel zin in pasta. En njummieh een echt Italiaans restaurant in Port Elizabeth. De aller aller allerbeste pasta heb ik daar gegeten.

Dag 49: 22/03/2019

Een kleine wandeling stond op het programma. Deze wandeling werd al snel een wandeling van 4 uren. Wat een mooie uitzichten. Echt zeer mooie uitzichten. Voor 5 rand konden we de lichttoren in om over Port Elizabeth te kijken. Na mijn hoofd 3 keer kennis te laten maken met het plafond, kwam ik aan bovenaan de vuurtoren.

’s Middags gingen we samen terug naar het lekkere restaurant. Daarna gingen we samen terug een strandwandeling gaan maken. Om de avond af te sluiten gingen we nog met een deel van de groep een stukje stad gaan verkennen. Opnieuw werden we ‘gepest’ door de load shedding. Lichten uit, verkeerslichten uit… en ja eens de verkeerslichten uit zijn, dan is het hier echt wel ‘De wet van de sterkste’. Volgens de regels is het, ‘Wie eerst aankomt op het kruispunt, heeft voorrang’. Sommige houden zich hier aan, maar helaas andere ook niet. Een cocktail drinken was nog haalbaar. Sommige dronken een mocktail, want die waren chauffeur. Terug aangekomen, gingen we onmiddellijk slapen. Dit om ’s morgens terug tijdig te vertrekken.

Dag 50: 23/03/2019

Deze zaterdag waren we al een week op reis! Zot hoe snel de tijd gaat, als je je zo vermaakt. Die dag vertrokken we naar Mosselbaai. Je zou denken hier is niet veel te bezichtigen. Eerlijk, het is waar. Maar wel zalig om een strandwandeling te maken. Ja hoor, opnieuw een strandwandeling. Helaas bleven we hier maar een nachtje, omdat het ook een tussenstop was alvorens we de grote middelen gingen inzetten.

Dag 51: 24/03/2019

Zoals ik zei, de grote middelen. Deze kwamen nu. Zeg je Zuid-Afrika, dan denk je aan enkele dingen. Eerst aan het Kruger Park en dan onmiddellijk aan de Table Mountain en dergelijke. Althans ik toch. Dus, onze reis ging naar Cape Town. Hier logeerden we in een hostel. Om eerlijk te zijn een speciale hostel. De mensen zelf kiezen hier wie bij elkaar slaapt als je een hostel boekt met een grote groep. Natuurlijk ben je bij enkele aanwezig van je groep. Zo sliep ik bij Tine en bij Robbe. Een volledig andere manier, maar een leuke manier. We trokken terug onze wandelschoenen aan en begonnen de stad te verkennen. ’s Avonds gingen we naar een concert waar we ook aten, maar ik voelde mij niet zo goed. Ik besloot dus om ’s avonds gewoon een boterham te eten. Opnieuw burgers en frieten, dat smaakt mij niet meer.

Dag 52: 25/03/2019

Vandaag gingen we naar Kaap de Goede hoop. Dit deden we met tussendoor enkele stops te houden aan enorm mooie plaatsen. Plaatsen om echt eens na te denken over hoe mooi de natuur wel niet is en hoe zoiets allemaal kan ontstaan. Op een bepaald punt stond een man met heel wat souvenirs. Ikzelf had nog geen, dus besloot ik om hier twee sleutelhangers te kopen in de form van een olifant en van een nijlpaard. Het kostte hem 3 uren per sleutelhanger. Echt zeer mooi! Aangezien ik ziek was, had ik overal te weinig energie voor. Maar, niet getreurd. Ik moest en ik zou die Kaap de Goede hoop bekijken. Op pad naar daar kwamen we heel wat babboons tegen. Je zou denken, aapjes leuk. Helaas, de aapjes hier zijn niet zo lief als je zou denken. De apen nemen je hier echt vast en trekken aan je om voedsel af te pakken. Zelf kleine kindjes moeten hier aan ondervinden. Mensen die niets in handen hebben, krijgen ook wel een duw of een trek van de aap. Een kind stond gewoon te wachten op haar ouders toen plots een aap uit de bosjes sprong en recht in haar arm ging bijten. Dus, zo lief zijn ze hier echt niet. Seppe en Sofie besloten op hun selfiestick uit te halen, want die zou voor bescherming zorgen. De groep werd door hen beschermd en zo geraakten we van de apen af. Na wat kuchen en blazen en de longen uit mijn lijf te hoesten, heb ik toch het verste punt van Zuid-Afrika bereikt en heb ik er ook echt opgestaan.

Dag 53: 26/03/2019

Dag drie in Cape Town. Sommige onder hen wilden de Table Mountain beklimmen. Dit wilde ik ook super graag, maar mijn gezondheid had toch wel voorrang. Dus ik besloot om met Robbe, Lara en Arancha verschillende stops te maken in Cape Town. Eerst gingen we naar Clifton Bay, daarna naar het Hard Rock Café (waar ik een souvenirtje kocht voor mijn broer en zus), daarna gingen we naar een stukje met de auto op Table Mountain, gingen we naar Bo-Kaap… heel veel. Zo’n mooie stad. Om onze avond af te sluiten, gingen we samen naar het shoppingcentrum. Arancha en ik moesten al twee maanden afkicken van de Zara. Maar, daar stond het plots in grote letters ‘ZARA’. Finaly! Aangezien we toch startten in de Cromati na de vakantie en ik niet veel lange broeken mee heb, kocht ik nog maar twee broeken. Kwestie van zeker genoeg te hebben in de week. Onze dag sloten we af met een taco.

Dag 54: 27/03/2019

In de morgen gingen we terug gesplitst op pad. Ik ging met de groep weg van de dag voordien, om te bezichtigen wat we nog wilden alvorens we vertrokken richting Beaufort West. Om 13 uur stipt gingen we terug voor een rit van 5 uren op weg. Toen we daar aankwamen hebben we snel iets gaan eten, want het was al 20.30u eens we er waren. Een update van de gps was nodig die avond. Want, door onze ‘Tommelien’ waren we een beetje de verkeerde richting uitgegaan.

Dag 55: 28/03/2019

’s Morgens om 9 uur vertrokken we met onze groep richting Bloemfontein. Hier gingen we terug 2 nachten overnachten. Aangekomen, hebben we kennis gemaakt met ons huisje en wachten we op de anderen die nog moesten aankomen. Daarna gingen we naar de ‘Checkers’, een winkel die je wat met de Colruyt kan vergelijken. Laagste prijzen for the win. De andere gingen uit eten. Emily, Casey, Tine en ik besloten om een cosy avond te houden. Een beetje tapas en daarna pasta pesto. Nog snel naar buiten om een glimp van de wifi te vangen en iedereen een slaapwel te wensen en slapen.

Dag 56: 29/03/2019

Die dag deden we de ‘Chettah Experions’. Hier is het zo dat de dieren die in het wild leven, maar geen goede kans hebben in het wild door letsels of dergelijke een nieuwe kans krijgen. Als laatste kregen we de kans om met de Chettahs in contact te komen. We mochten met hen in de kooi en er langs wandelen. Sommige onder hen liepen ook met je mee. Dat is eens wat anders dan met je kat of hond wandelen. In de middag relaxten we wat aan het zwembad van ons hotel.

Dag 57: 30/03/2019

’s Morgens vertrokken we vroeg naar Johannesburg. Deze dag zal in mijn geheugen gegrift staan. Voor de eerste keer veel plaats in de auto, de auto meer geladen dan anders, slapen voor 3 uren, mijn rijbewijs voor 3 jaar in bezit… de laatste kilometers nam ik op mezelf in de auto. We zouden om 15 uur aankomen, door omstandigheden was dit maar 18 uur. Op ongeveer 10 minuten van onze hostel, heeft een auto onze auto een tikje gegeven. Iedereen was in orde. Ik was enorm in shock, want een ongeval in Zuid-Afrika hoe gaat dat verder. Mijn enige zorg was mijn laptop, want die was deze keer met onze auto mee en ja die zat net op het punt waar de auto was aangereden. Hoe zou ik alles kunnen afwerken? Hoe zou ik mijn totaalproject kunnen doen voor school, mijn stagevoorbereidingen, mijn bachelorproef… vreemd, maar enkel dit spookte door mijn hoofd. De politie kwam ter plaatse, een verklaring werd afgelegd, de papieren werden in orde gemaakt… en onze avond eindigde in bidvest om een nieuwe auto. Die ene dag zorgde ervoor dat ik de witte busjes hier in Zuid-Afrika nog meer afschrik dan ik al deed. Maar, he we zijn volledig oké. Diegene van de groep die achterbleven zorgden ervoor dat we eten hadden ’s avonds. Door de stress van die dag had ik eigenlijk wel totaal geen honger, maar ik moest eten. Na mijn ouders en vriend op te bellen en te vertellen wat er gebeurd is en dat ik oké ben, kroop ik terug onder de wol.

Dag 58: 31/01/2019

Onze terugkeer naar Komatipoort stond op het programma. Alvorens we Johannesburg zouden verlaten, zouden we het apartheidsmuseum nog bezoeken. Omdat iedereen wat schrik had gekregen van het ongeval en de vandalisme die in Johannesburg van toepassing is, besloten we om de urban te nemen. Dit zijn taxi’s die jou ter plaatse komen halen en in nog geen 10 minuten bij je staan.

Na het bezoek bij de in het apartheidsmuseum gingen we door naar ons huisje. ’s Avonds om 19.00u kwamen we aan. Terug op ons vertrouwde plaatsje. Klaar voor onze allerlaatste maand hier in Zuid-Afrika. Helaas! Maar stiekem ook wel blij dat ik iedereen terug zal zien.

Vele groetjes en tot later deze week!

xxx