De laatste loodjes (PROBLOG)

Dag 59: 1 april 2019

Onze laatste volle maand in Zuid-Afrika werd ingezet. Dit gebeurde met een dagje vakantie. We besloten om heel lang uit te slapen. Voor het eerst in een lange tijd heb ik kunnen slapen tot 9 uur en dat was al een tijdje geleden. Ik kreeg van de dokter een bericht dat ik samen met de andere betrokkenen van het ongeval verwacht werd om 10.15u bij hem. Daar verwees hij ons door naar het ziekenhuis in Nelspruit om een foto te laten nemen van onze rug en nek. De resultaten hierop zouden dan nog volgen. ’s Avonds hadden we terug een feestje met de groep vrienden die we hier gemaakt hadden.

Dag 60: 2 april 2019

Onze eerste dag in de Cromati Combined School ging van start. We werden onthaald door de directeur mister Sibiya. Zijn eerste woorden waren: “Aah mijn Whatsapp vriendin”. Ik had ‘m namelijk al enkele keren een berichtje gestuurd in de vakantie om enkele zaken te regelen. (ICOM 1.1, 1.3 en 1.4, BASCO 7, A6) Daarna werden we voorgesteld aan de leerkrachten van de school in de lerarenzaal. Nog nooit heb ik het zo warm gehad in een lokaal als in die lerarenzaal. Zeker zo vroeg op de dag. Om 7.10u voelde ik de zweetdruppels al langs mij naar beneden lopen. Dat het hier warm zou zijn, daar had ik mij al op voorbereid. We zitten tenslotte ook in een sloppenwijk en airco is hier niet gekend. (ICOM 2.1) Een enorm verschil met de Komatipoort Akademie. De ontvangst tussen de leerkrachten en de studenten was ook een groot verschil. In de Akademie werden we onmiddellijk hartelijk ontvangen en als één familie aanschouwd. Terwijl het er in de Cromati een stuk afstandelijker aan toe ging. Ze tasten wat af wie je bent. Op zich ben ik ook wel zo, want in het begin moest ik eerst wennen aan de openheid in de Akademie. Ik schrok wel enorm van het grote verschil. Ik dacht dat het wat hetzelfde zou zijn, want we zijn tenslotte in hetzelfde land. Maar, ik begrijp dat de ene cultuur hier anders mee om gaat dan de andere. (ICOM 3.2) Toen de bel ging, startten de leerkrachten aan hun les en werden we voorgesteld aan enkele vrije mentoren. We bespraken onze vakken en onze mentoren met de directeur en we werden naar onze lokalen gestuurd. Ik had maar één uurtje les die ik mee kon volgen, dus de rest van de periode ging ik op verkenning in de school. De verschillen zijn zo groot met de Akademie. Maar, ik ben zo blij om deze verschillen te mogen zien. Ik bezocht de keuken, want die hadden ze hier ook. Alleen is deze keuken niet om te koken met de leerlingen. Ik zeg een keuken, maar een echte keuken is dit niet. Binnen wordt het eten geschild en wordt alles gewassen en buiten wordt alles klaargemaakt. Als leerkracht voeding is het schrijnend om te zien hoe ze hier moeten te werk gaan. Ik ben zoveel gewoon en besefte pas toen ik het zag hoe erg het wel niet kan zijn. Voor mij duurde het even tot het tot mij door drong dat deze keuken het echt is voor hen. Ik stelde hen voor of ik ooit eens een dag mag meehelpen met hen. (ICOM 2.3, 2.5 en BASCO 7 en A4) De taalcultuur is voor ons nog wat aanpassen. Maar vanaf dag één ging ik ervan uit dat ik de taal echt wilde leren. (ICOM 1.2, 2.3 en BASCO 5) In de middag gingen we terug naar de dokter en werd er mij twee dagen platte rust voorgeschreven. Ik bracht de directeur hier onmiddellijk vanop de hoogte, want het is uiteindelijk nog altijd onze stage.

Dag 61: 3 april 2019

Aangezien we rust moesten nemen, deden we dit ook! Ik legde mij in de positie, zoals de dokter had gezegd en werkte verder aan mijn totaalproject en aan mijn bachelorproef. Dit moet natuurlijk ook nog altijd gebeuren. Eens ik terug ben in België begin ik terug aan mijn stage en zal alles in een snel tempo naar juni gaan. (A8)

In de middag zochten we de juiste positie in de auto om richting Malalane te rijden. Onze Afrikaanse kleren waren klaar en die mochten we eindelijk gaan ophalen. We waren super nieuwsgierig want het was al een tijdje geleden dat we ze hadden laten opmaken. Na een rit van ongeveer 1.00u waren we aangekomen en kregen we de kleren voor het eerst te zien. Zo mooi! Er moesten wel nog enkele herstellingen gebeuren en hier en daar moest het nog wat kleiner gemaakt worden. Eindelijk waar we zo lang op gewacht hadden.

Dag 62: 4 april 2019

Dag twee van de rust. Opnieuw werkte ik voor school. Dit was zo datgene wat de hele dag gebeurde. Daarnaast zocht ik ook informatie op over bepaalde projecten die we kunnen uitvoeren in de Cromati Combined School. Op vlak van de scholen is het zo dat we als studenten echt merken dat de noden enorm verschillend zijn met de beide scholen. We proberen zo veel mogelijk te doen in zo’n korte periode.

In de avond was er nog een feestje in de Komatipoort Akademie. Omdat we toch graag enkele leerlingen nog eens wilden zien voor we naar België vertrekken, wouden we deze graag meepikken. Het was zo een fijn weerzien. Hoe onbekenden vrienden kunnen worden.

Dag 63: 5 april 2019

Vrijdag is dienstdag. De pastoor komt naar de school en doet een gebed in de lerarenzaal die hij wat later dan ook nog eens samen met de leerlingen prevelt. De discipline is hier heel hoog op vlak van geloof, in de rij staan… Het viel me op hoeveel gezag de directeur met zijn eigenste persoon uitstraalt. (ICOM 2.1) Nadien werden we voorgesteld aan de leerlingen. Seppe en ik gingen nadien gaan observeren in grade 8. De les begon heel vreemd. De directeur kwam binnen met 10 verschillende leerkrachten. Elke leerkracht deed z’n zegje, veel begreep ik er niet van, want alles werd in het Siswati verteld. Alleen de leerkracht Engels vertelde alles in het Engels. Hierdoor begreep ik onmiddellijk waarover het ging. Alle leerlingen werden geconfronteerd met hun punten. In de klas zitten 34 leerlingen, maar slechts 9 ervan waren geslaagd. De studenten werden onmiddellijk op de vingers getikt over hun gedrag en werd terug herinnerd aan de regels. Het was ons onmiddellijk duidelijk dat deze grade nog lastig kon worden. Ik begreep de leerkrachten hun bezorgdheid wel, maar ik vond het vreemd dat ze zoiets aanpakken terwijl andere leerkrachten op dat moment eigenlijk les moesten geven. Het valt mij op de er veel meer mogelijk is in de Afrikaanse cultuur als leerkracht, dan die wij hebben als leerkracht in België. (ICOM 3.2)

Onze dag ging voorbij en onze avond eindigde met een groepsbraai.

Dag 64: 6 april 2019

Zaterdag is normaal uitstapdag. Alleen vandaag niet. We besloten om hard te werken en heel wat lessen af te werken. Dit deden we met huisje 1 en huisje 2, samen op ons terras. Dit onder het motto ‘Samen sta je sterker, dan alleen’. ’s Avonds deden we een filmavond met de volledige groep en genoten we terug van een leuke braai.

Dag 65: 7 april 2019

De laatste dag voor het D-day was. We legden nog de laatste kneepjes aan onze lessen. Zo waren we klaar om een spannende week in te gaan. In de middag maakte ik voor ons huisje terug eten. Ik had zin in een warm potje om 12 uur en als leerkracht voeding is het altijd leuk om in de keuken te staan. Aangezien er in de Cromati Combined School geen kooklessen zijn, moet ik mij thuis uitleven achter de kookpotten. In de middag werkten we nog verder en gingen we nog gaan zwemmen bij onze vrienden wat verder in de straat.

Dag 66: 8 april 2019

SPANNEND! Dag één als leerkracht in de Cromati. Onze dag startte zoals gewoonlijk met veel gezang op de school. (ICOM 2.5) Elke dag opnieuw wordt hier gezongen om God te danken voor alles. Dit blijft toch wennen. Daarna gingen alle leerkrachten naar buiten, want er stond opnieuw een bijeenkomst gepland met alle leerlingen en de leerkrachten op de speelplaats. Dit keer was het heel schokkend. Iets wat ik als toekomstig leerkracht moeilijk kon slikken. Alle leerlingen van grade R (derde kleuterklas) tot grade 9 werden opgedeeld in de tien beste leerlingen van de klas aan de hand van hun punten. Iedereen moest op een rij gaan staan als ze hun naam hoorden. Bij de laatste twee leerlingen (top 1 en top 2) moesten de leerlingen van de klas zelf raden wie deze ‘succesvolle’ leerlingen waren. Als geschenk kreeg de eerste leerling een echte Bic stylo. Voor ons leek dit ‘maar’ als een Bic stylo, maar voor hen is dit duur. Alle leerlingen moesten blijven staan tot iedereen aan de beurt gekomen was. Zo stonden er plots 60 leerlingen vooraan. De andere studenten kregen de opmerking dat ze zich moesten schamen niet in de rij te staan. Zo verliep ons lesuur voorbij en kon er dus geen les wiskunde meer gegeven worden. (ICOM 2.7, 3.2, 5.2)

Het tweede lesuur stond ik in grade 9 voor Life Orientation. Voor mij niets nieuw aangezien ik dit ook al gaf in de Akademie. Toch is dit helemaal niet zoals PAV is. (ICOM 5.1, BASCO 3) In grade 9 leerde ik ze de verschillen tussen nationale en internationale feestdagen aan de hand van enkele verschillende voorbeelden. Daarbij kwam heel wat over de apartheid in Zuid-Afrika aan bod. Ik schrok ervan dat niet alle leerlingen Nelson Mandela echt kenden. Toen ik hen vroeg waarom Nelson Mandela zo speciaal is, waren er maar drie leerlingen van de 26 die hierop konden antwoorden. Ik schrok hier toch wel van omdat het allemaal zwarte Afrikanen zijn. Het was tenslotte voor hen dat hij opkwam. (ICOM 3.2) In de school hier zijn ze enorm gedrild in het samen antwoorden. Dit was iets waar ik niet op voorbereid was. Ik noteerde iets op het bord, draaide mij om en stelde een vraag. Iedereen gaf in koor het antwoord. Dit is ook altijd zo als de leerlingen moeten voorlezen. Ik probeer hier wat variatie in te stoppen, want voor mij als leerkracht is het vreemd om altijd iedereen samen te horen. Maar voor hen is dit de normaalste zaak van de wereld. Ze hebben het echter zo geleerd.

In het vijfde lesuur volgde grade 7. Een klas van 42 leerlingen. Hoe zou ik dit ooit kunnen beheersen? (BASCO 2) Maar om eerlijk te zijn, is deze klas zo rustig en zo actief tijdens de les. Een zalig gevoel. Ik moest hen balbeheersing leren. Omdat hun spel al uitgespeeld was, leerde ik hen tussen twee vuren spelen. De onderdirecteur vond het zo leuk om te zien dat ook hij even mee kwam spelen. Mevrouw Rita was zo enthousiast dat ze graag de spelregels en de speluitleg volledig op papier wou om in de volgende jaren ook nog te gebruiken.

Dag 67: 9 april 2019

Vandaag moest ik maar twee lessen geven: wiskunde en een les LO. De les wiskunde was een volledig stuk herhaling. Bij herhaling dachten we onmiddellijk dat dit zou lopen als in de Akademie. Heel vlot! Niets was minder waar, alles leek voor hen nieuw. We mochten terug van nul beginnen. (ICOM 2.2) In het lesuur LO was het deze keer theorie over jobs. Heel wat leerlingen zijn hier nog niet mee bezig, want ze zijn tenslotte nog maar grade 8. Aangezien er nog tijd over was, leerden de leerlingen mij enkele woorden Siswati. Ik maakte op het bord drie kolommen. Engels, Siswati en Nederlands. Dit was de beste manier om met elkaar een communicatie te hebben om de taal te begrijpen. Nu zou ik dus alle leerlingen in het Siswati kunnen aanspreken.

Vandaag gingen we ook in onze Afrikaanse kleren naar school. Samen met Sizakele deden we een volledige fotoshoot. We kregen zoveel complimenten in de school over onze kleren en voor ons voelde dit aan dat we meer als één van hen behoorden. (ICOM 2.3)

In de namiddag besloten we om met een deel van de groep nog eens naar het Kruger te gaan. Voor het eerst zagen we een leeuw. Ja hoor, onze big five was bijna volledig. Alleen de buffel ontbrak nog.

D

Dag 68: 10 april 2019

Halfweg de week. Vandaag stonden er terug drie lessen gepland. Als eerste gaf ik samen met Seppe geschiedenis. De les ging over de mijnen hier in Afrika. De leerlingen waren onmiddellijk enorm geboeid, want het gaat over de geschiedenis. De geschiedenis heeft niet alleen op hen een invloed gehad maar ook op de hele wereld. Wat mij enorm opvalt elke les opnieuw, is dat de leerlingen heel bang zijn om antwoorden te geven of te durven spreken. Een enorm verschil met hoe we dit allemaal leerden kennen in de Akademie. Iedereen in de Akademie stak zijn hand op en durfde vragen stellen en antwoorden geven. Wat je ook probeert om de leerlingen te motiveren om zelf te antwoorden, zonder ze echt te moeten aanduiden, heeft weinig tot geen effect. Dit liet me nadenken of het aan mij lag of het echt een deel van de cultuur was. Na de les sprak ik hierover met mijn mentor. Hij vertelde mij dat het bij hen van kleins af aan op deze manier aangeleerd is en dat ze wat ze leren altijd moeten volgen. Toen ik hen vroeg of ik het op een andere manier mocht proberen, stond hij hier zeker voor open. (ICOM 5.2, 5.3)

De volgende les in grade 8 ging over netbal. Voor mij was dit heel frustrerend want de leerkracht heeft mijn volledige les overgenomen. Ik mocht van hem geen les geven. Hij wilde vandaag zelf lesgeven. Ik mocht dus alleen kijken hoe hij alles deed. Op het laatste van de les mocht ik hen nog een huiswerk geven tegen de dag nadien. Dit huiswerk ging over de verschillende jobs. Ik hoopte er dus op dat alle leerlingen deze oefeningen zouden maken, want een agenda kennen ze hier niet. Toen ik hen vroeg om deze uit te halen, kreeg ik boze blikken op mij gericht. De leerlingen begrepen niet wat ik hiermee bedoelde. Toen ik dit uitlegde, vielen ze volledig uit de lucht dat er echt zoiets bestaat waar je alles in kan plannen.

Dag 69: 11 april 2019

Bijna terug weekend. Wat gaat de tijd toch snel! Vandaag moest ik normaal ook wiskunde geven, maar de leerkracht besloot om deze te verplaatsen naar het vijfde lesuur. Aangezien ik het vijfde lesuur les geef bij grade 9 was dit dus niet mogelijk. Dus gaf ik maar geen les en wachtte ik op mijn volgend uurtje. Ik dacht dat flexibel zijn in de Akademie heel erg nodig was, maar hier is het nog stukken meer nodig. (ICOM 2.2, A8, BASCO 2) De volgende les was terug in grade 8. Ik vroeg naar hun huiswerk en meer dan de helft van de klas had dit niet gemaakt. Ik gaf ze nog 15 minuten in de les om deze af te werken. En dan nog waren er veel leerlingen die nog niet klaar waren. Dit stelde mij enorm teleur. Ik vertelde hen dit en ze waren hier enorm van aangedaan. (BASCO 2) Daarna begon ik met les te geven waarover het normaal zou moeten gaan de hele les. De leerlingen zetten de klas volledig op stelten. Het vergde voor mij veel energie om de groep stil te krijgen tot ik mij eens echt kwaad maakte. Respect, het woord kennen ze wel, maar toepassen dat is iets anders. Toen ik de klas duidelijk maakte hoe het werkt en waarom sommige leerkrachten het moeilijk hebben met deze klas, waren ze toch even geschrokken. De leerkracht achteraan in de klas was het volledig akkoord met mij. Dat kon ik aflezen op z’n gezichtsuitdrukking. De leerlingen waren even onder elkaar bezig in hun eigen taal. Dit is voor mij als leerkracht moeilijk, want ze weten dat wij de taal niet beheersen. Dus ze weten dat ze veel kunnen zeggen zonder ons hiermee te kwetsen. Voor mij is dit moeilijk om te aanvaarden. Elke keer weer opnieuw moet ik een knop omzetten in mezelf om mij hier niets van aan te trekken.

Daarna ging ik terug naar grade 9. De klas startte met een toets. Deze toets verbeterde ik onmiddellijk. Dit voelde voor mij onmiddellijk zo goed, want de laagste score was 16/20. (BASCO 5, A7) Trots op mijn grade 9. Elke les opnieuw is er één leerling uit grade 9 die de les plots moet verlaten, want ze moet de bel doen rinkelen. Niets werkt hier automatisch, dus staat de leider van de klas het dichtst bij de bel hiervoor in.

Dag 70: 12 april 2019

Mijn laatste dag deze week. De vrijdag moet ik steeds maar één uurtje les geven. Dit is het vak geschiedenis. Het uur vloog voorbij, want de leerlingen werkten zeer goed mee deze keer. Als de les voorbij was, werkte ik in de school nog wat aan mijn lessen. Elke dag hebben de leerlingen hier op de school een pauze van 45 minuten. Dit is ook de enige break die ze krijgen. Aangezien we ons project rond beweging willen doen, zijn we er die dag ook mee gestart. Elke week zullen we de laatste dagen muziek laten afspelen op de speelplaats. Daarvoor nemen we altijd onze boxen mee. Het is zo dat de leerlingen heel weinig bewegen, en waar willen we iets aan doen. We leerden hen enkele dansjes die wij vaak dansen, maar ook enkele die zij ons konden leren. De pauze ging voorbij en de school was al snel gedaan. Na dit besloot ik om nog eens langs te gaan bij grade R. Ik dacht dat er niemand aanwezig was, tot ik een kindje hoorde hoesten. De leerlingen zaten allemaal op hun stoel klaar om straks naar het eten te rennen die ze in de "keuken" gemaakt hebben. Ik toonde de leerlingen zichzelf door mijn selfiecamera uit te halen. Opnieuw merkte ik dat het net zoals in Komati Care Centre veel kindjes zichzelf nu net voor het eerst zagen. Bij één kindje was dit heel opvallend, want zij schrok wat van haarzelf. Het is te zeggen, ze schrok ervan dat ze zichzelf kon zien. Dit was voor mij heel raar om te zien, want bij ons het zo dat kinderen dit van jongs af aan al leren tijdens het spelen. Het doet pijn om te zien dat leerlingen zoals hen nog zo vaak achter komen in motoriek. (ICOM 4.5)

Ik wil nogmaals de provincie West-Vlaanderen bedanken voor deze unieke kans. Dankzij hen kan ik mijn droom waarmaken. Kan ik doen wat altijd wilde doen! De school helpen op een manier die ze zelf leuk vinden en die wij als leerkrachten ook leuk vinden.

Omdat we de leerlingen van de Akademie al een tijdje niet meer hadden gezien, gingen we ’s avonds naar de youth church. Daar deden we zoals gewoonlijk enkele leuke activiteiten. We startten met een battle de Belgen tegen de Afrikanen. Wij Belgen wonnen. Daarna werden we in groepjes van vier gesplitst en maakten we in onze groepjes trick shots. Om de avond af te sluiten kwamen we naar de sushiavond die door Stoep Café georganiseerd wordt.

Dag 71: 13 april 2019

Na een maandje weg uit Kruger, besloten we om deze keer om 4.30u op te staan om ten laatste tegen 6.00u in het Krugerpark te zijn. De dag vloog voorbij. Wat mij het meeste zal bijblijven, is de aanval van de cheetah op een impala. We hadden het jachtluipaard gezien en merkten dat hij iets van plan was. Al sluipend stak hij de straat over en sloop nog een deel in het gras. Hij nam zijn aanzet en vloog op de impala. ‘Die is dood’, zeiden we!

Dag 72: 14 april 2019

Net zoals vrijdagmiddag werkte ik vandaag terug aan mijn schoolwerk. Alle lessen werden voorbereid voor de hele week, er werden zaken toegevoegd aan de bachelorproef en totaalproject. Onze dag ging voorbij en we waren klaar voor een nieuwe week.

Tot binnenkort!